5G

Łączność piątej generacji zapewnia transfer o szybkości 10 gigabitów na sekundę i opóźnienia wynoszące kilka milisekund, co ma znaczenie w przypadku autonomicznych samochodów i robotów działających w fabrykach. Ponadto, 5G na obszarze kilometra kwadratowego obsłuży milion urządzeń wymagających dostępu do sieci, więc jest technologią istotną z perspektywy rozwoju przemysłowego internetu rzeczy.

Prace nad siecią 5G rozpoczęły się około 2012 roku, kiedy powstały: multidyscyplinarny ośrodek badawczy NYU Wireless, centrum badawcze 5G założone przez Uniwersytet Surrey w Wielkiej Brytanii oraz unijne projekty METIS (Mobile and wireless communications Enablers for the Twenty-twenty Information Society) i iJOIN EU. W ramach METIS ustalano kwestie standaryzacyjne łączności, a iJOIN EU skupił się na technologii tzw. małych komórek radiowych, zapewniających lepsze pokrycie obszaru zasięgiem.

Pierwsze wdrożenie sieci nowej generacji miało miejsce w Korei Południowej, w grudniu 2018 roku. Od tamtego czasu uruchomiono przeszło 100 sieci na całym świecie. Operatorzy korzystają z dwóch dostępnych dróg wprowadzenia 5G: standalone i non-standalone. W pierwszym przypadku sieć jest samodzielna, natomiast w drugim korzysta z infrastruktury 4G. Trzy najpopularniejsze scenariusze zastosowania nowej łączności to: dostęp wysokich prędkości używany do strumieniowego przesyłania dużych zbiorów danych, ultraniezawodnej transmisji o niskich opóźnieniach umożliwiającej bezpieczną współpracę ludzi z maszynami oraz masowej komunikacji maszyn z innymi maszynami lub internetem.

Poza podziałem dotyczącym infrastruktury, 5G można sklasyfikować ze względu na obszar działania i wyróżnić sieć publiczną i prywatną. W przypadku pierwszej dostęp ma każdy, kto dysponuje urządzeniem z odpowiednim modemem, natomiast druga jest siecią lokalną, funkcjonującą zazwyczaj na terenie jednej firmy. W sieciach prywatnych przedsiębiorstwa dysponują własnymi pasmami i mają kontrolę nad infrastrukturą i bezpieczeństwem komunikacji.