Przesycanie to proces obróbki cieplnej, który ma na celu zwiększenie odporności materiału (głównie stali) na korozję poprzez utrwalenie austenitu. Przesycanie znajduje szerokie zastosowanie w przypadku stali o strukturze austenitycznej, jest także używane do uszlachetniania wysokostopowych stali żarowytrzymałych oraz stali o specjalnych właściwościach magnetycznych. W wyniku przesycania uzyskuje się poprawę plastyczności kosztem twardości (HV) i wytrzymałości.
Ogólny przebieg przesycania obejmuje nagrzewanie stali do temperatury, w której zachodzi przemiana austenityczna, a następnie szybkie schładzanie, podobnie jak w przypadku hartowania.
Główna różnica między procesami hartowania i przesycania polega na tym, że w przypadku przesycania unika się tworzenia martenzytu. Z tego powodu przesycanie można zastosować tylko do gatunków stali, w których temperatura początku przemiany martenzytycznej jest niższa niż temperatura otoczenia. Dotyczy to przede wszystkim stali wysokowęglowych oraz tych, które zawierają dodatki stopowe obniżające tę temperaturę i stabilizujące austenit, na przykład nikiel.
